Анабір жылы Оралхан Бөкей атындағы байқаудың облыстық кезеңіне қазы ретінде қатысқаным бар.
Бір кезде бір жігіт шығып өлең оқыды. Келісті бозбала екен. «Мұқағали Мақатаев…» деп бастап, өлеңнің тақырыбын айтқанда-ақ залда отырғандар дүр сілкінді. Қоп-қоңыр, әдемі дауысқа сүйсініп еді. Әдемі оқиды екен. Тек… Біраздан соң «Мұқағалидың өлеңі…» деп басталған өлеңге Күләш апайдың бірнеше шумағы араласып, әрі қарай ұзынсонар арзан ұйқаспен жалғасты. «Кімнің өлеңін оқыдың?» — дедім оқып біткенде. «Мұқағалидың». Бозбаланың таңырқап тұрғаны байқалды. Өйткені алдын ала авторын ескертті ғой. «Қай кітабынан алдың?». «Кассетадан тыңдап, жаттадым».
…Екі-үш жылдан кейін әлгі батырымыз сахнадан өлең оқыды. Тағы да… «Мұқағалидың өлеңін». Тырнақшаға алып отырғанымнан-ақ байқаған шығарсыздар, тура екі-үш жыл бұрынғы «өлеңді». Күйіп кеттім. Өзгермепті. Кейін де талай сахнаның «шаңын қаққаны» хақ…
Қазір осылай оқылатын «Мұқағалидың өлеңі» көбейді. Кейбіреуін тыңдап отырып ұлы ақынды аяйсың…
«Ағытшы КӨЙЛЕГІҢНІҢ түймелерін…» — деген әнді де шімірікпей тыңдай беретін болдық.
«Сенің көзің түпсіз терең тұңғиықтан жаралған…» дейтін әнге айналған сөзінің де жұлым-жұлым бірнеше нұсқасы бар…
Меніңше, бұған тоқтау салу керек. Әйтпесе, ақынға обал.
Мұқаңның туған күнінде еске түсіп жатқан ой ғой…
Бауыржан Бабажанұлы
Фейсбуктегі парақшасынан