Орыс тілін қазақша өтетін ауылда өстік қой. Бесінші сыныптан шет тілі басталды. Таңдау деген болған жоқ, біз оқитын сегізжылдық мектептегі жалғыз шет тілі маманы неміс тілін бітірген екен, біз де неміс тілін оқыдық.
Неміс тілінің бір кереметі – қалай жазылып тұрса, солай оқисың. Әлі күнге дейін “интернатионал” деп оқитыным содан қалған әдет. Үш жылда немісшені судырататын болдым, бірақ есімде “айн, свай, драйдан” басқа түк қалмапты.
Орыс тілін “а, я, ь үшеуіне аяқталса – женский род, о, е әріптеріне аяқталса – средний род, қалғанының бәрі мужской род” деген қарапайым ережемен үйрендік. Әлі күнге дейін “пальто” деген сөз көпше түрде қалай оқылатынын білмеймін. “Польта” деп оқыла ма, әлде?..
Өзімнің ана тілімді таза білемін ғой деп, соған тәубе етіп жүретін едім. Бірақ, қазір қазақшаның өзін түсіну мұң болып барады. Күнде бір жаңа сөз, күнде бір жаңалық, неше түрлі жалғау… Тілдің заңдылығы деген болатын еді, қазір оны әркім-әркім қалауынша өзгертіп ала беретін болыпты.
Қазіргі орфография бойынша “раҚмет” деп жазған сайын жағым ауырады. Соны жазған адамдар “раҚмет” дегенді қалай айтады екен деп қоямын.
Жұлдыз Әбділдә
Фейсбук парақшасынан