Баланы киіндіреміз деп тырдай болдық…

Дереу шопырдың шашын жұлып, қолына бермесем де, жанұшыра айқайлап, орта жолдан түсіп қалып, алқынып аялдамаға жетсем, өзім сияқты бір әйел тұр кішкентай баласының қолынан ұстап. Баласының аяғына көздерімді «қыдыртып» жіберсем, ой, Алла-ай, менің баламның туфлиін баласының аяғына кигізіп қойыпты. Жарылуға шақ тұрмын. Сонда да сабыр сақтап: «Сәлеметсіз бе, бейтаныс сіңілім? Мынау сіздің балаңыз ба?» – деп сұрадым. «Иә, өзім туғанмын», – деді ол. «Туфлиімен туған ба едіңіз?» – деп тағы сұрадым. «Иә, кейінгі кезде жоқшылықтың кесірінен киім-кешегімен туып жатырмыз».

Өзімді сабырға шақырдым. Қу жоқшылық менің де жағамнан алып жүр. Шиеттей бес баламды мектепке киіндіріп жіберу деген өзімізді тырдай, абыройдан жұрдай етіп бітті. Мектеп формасы деген мектеп директорларын байытып жатыр. Тігіншілермен келісіп қояды бағаларын.

«Бұл менің баламның аяқ киімі еді, автобусқа мінерде шешіп кетіпті», – дедім мен. «Тапқан – тапқандікі, ешкі – баққандікі», – деп тақылдайды баласы. Біздің бала момын, сүмірейіп, жалаң аяқ тұр. Енді мен ашуланып, аяқ киімге ұмтылып едім, анау қатын да қарап тұрмады, екеуміз жұлыса кеттік.

Бір кезде полицей келді. Аяқ киімдері жоқ, жалаң аяқ. Сөйтсек, «көз тимесін»» деп жалаңаяқ жүр екен. Біздің мәселемізді «әділ» шешіп берді. Туфлидің біреуін ғана алып берді. Бірін оның баласы, сыңарын менің балам киетін болды.

О, қу кедейшілік-ай, осыған да жеттік енді! Әне, әне, тағы бір-екі бала әкесінің кең костюмін ортақтасып киіп алып, мектепке бара жатыр. О, Жаратқан ием, сақтай гө-өр!

Мұхтар ШЕРІМ

www.zamana.kz