“Қасыма жат, тиіспеймін” деді, бірақ бәрі басқаша болды…

Қазір тіпті хабарласпаймында. Танымайтын адамым болса екен, мені кішкене күнімнен біледі. Осылай болады деп ойламадым. Жылап- жылап тіпті жасымда шықпай қалды. Ауылға барсам мамам кызым тыныш жүрсің бе дегенде ішім алай-дүлей болып өзегім өртеніп кетердей болады. Тамақ ішпей жүрген күндерім, ұйқысыз өткен түндерім аз емес. Өлгім келеді, бірақ жан тәтті екен. Группалас кұрбыларым сен бұрын қандай едің, саған не болды, әдемі болып жүретін едің, күліп, көңілді едің қайда сол баяңы кезің, неге үнсіз жүрсің деп бәрі сұрайды. Құрбым біледі, оныңда жылап-жылап ығырын шығарған болармын деп ештеңе айтпауға тырысамын. Жігіттер көңіл білдіріп, хабарласып жатса енді хабарласпауын айтып өшіріп тастаймын. Ойланбай жасаған осы қателігім үшін өмір бойы жылап өкініп өтетінімді білемін. Бұдан әрі қарай не істеймін қалай жүремін, ақыл айтыңыздаршы.

Дереккөз: surak.szh.kz