Кешкілік әйелім көрші пәтердегі жас отбасылар «ажырасып жатыр» деп бір жаңалықтың шетін қылтитты.
«Қойшы, қайдағыны айтпай. Олардың үйленгендеріне бір жыл болған жоқ қой. Не бопты. Тып-тыныш, тату-тәтті секілді еді ғой» деймін. «Масқара, деді әйелім бетін шымшып. – Күйеуі гей болып шығыпты».
Әйелімнің айтқандарына онша сенбедім. Бірақ ертеңінде үйге келсем, көрші үйдегі жас келіншек әйеліммен бірге шай ішіп отыр екен. Көзі бұлаудай, жылаған сияқты. Шай үстінде амалсыз оның айтқандарын тыңдауға тура келді.
«Күйеуімнің төсектегі қабілетсіздігін, оның түнде мені іздемейтіндігін басында жасырып келдім. Ақыры, оның жақын достарына бірде сыр қылып айттым. Мені аяды ма, олар бар құпияны ақтарып салды.
Сөйтсем, күйеуім «гей» екен. Олардың өзі «еркек, ұрғашы» болып екіге бөлінеді екен. Ал менің күйеуім солардың «ұрғашысы» болып шықты.
Кей түндері үйден шығып кетіп, таң атқанда бірақ келетін.
«Достарыммен бірге болдым, бильярд, боулинг ойнадым», деп келетін. Еш күдіктенбеуші едім. Сөйтсем, таң атқанша «еркек» гейлерді «суғарып» келеді екен ғой. Ондай адаммен қалай бірге өмір сүремін?
Сотқа арызды өзім бердім. Ажырастым. Тек жас өмірім өксіп кетті, қайтейін. Алматыда гей клубтар бар көрінеді. Гейлер де көп дейді. Соларға тыйым салыну керек қой», – дейді Лаура.
Әйелім де үнсіз. Мен де үнсізбін. Не дейміз? Тек бір жас отбасының талқан болғаны ғана өкінішті.
Аян Мырзабек