Қазір жалғызбасты ана көп. Сұлу, көркем, ақылды, іскер, бай бірақ жалғыз.
Біразы ұл өсіріп отыр. Әйел әрі анасы болған соң баланың алдында (2-5 жас) шешініп-киінеді. Бұл ұл баланың ішкі түйсігіне мәңгілік жады болып қалыптасады. Балақай қуатты әке қолынан гөрі ананың сүйрік саусақтарына қызығып, қоңыр күмбір дауыстан гөрі жіңішке сызылған үнге еліктеп, тақтайдай арты мен алдына бір қарап “ой, ой, ой мамама ұқсауым керек” деп, тіпті, анасының жүрісін де салып, т.т. табиғатына қайшы көріністерге еліктей бастайды.
Күнде көргені қызыл-жасыл көйлек, лак, опа-далап, түрлі сөмке, біз өкше туфли.
Оны киюге тырысып құлап қайта тұрғанына анасы күледі де қояды. Ақылды ана кішкентай ұл баланың бойындағы ауытқуды дер мезетінде байқайды (ақылды әйелдер жалғыз да болмайды негізі), ақымақ ана “балам кішкентайынан гламурный” деп оның кеудесіне түйрегіш пен қауырсын таққыштайды. Гламур-бала емес өскенде джентельмен жігіт болса жеткілікті. Тіпті, кейбір жалғызбасты таныстардың ұлдары еркекті жақынан көрсе қорқып, жылап жібереді. Бұл жақсы емес.
Гульмира Абыкай
Фейсбуктегі парақшасынан