Бала кезіміз. Шерхан Мұртазаның “Қызыл жебесін” жата,жастана оқимыз.
Соның мына бір жері есімде мәңгілік қалып қойыпты. Рысқұл түрмеде. Ұлы Тұрарды болыстың тұқымдары “қанға қан” деп жазым ете ме деп жанына алдырған. Сол Тұрар бірде ерні қанап, әкесіне жылап келеді. Бір жанашыр сөз айтар деп күткен болуы керек. Рысқұл таяқ жеп келген ұлының өзіне ақырады.
-Сен таяқ жедім деме!-дейді түнеріп, -Шие жедім де! Қан емес, шие дегін!..
Екінші оқиға былтыр Ерейментауда болды.
Қазақша күрестен өтіп жатқан жарыста ауылдың бір қара баласы жеңіліп қалып, жат та келіп жыласын… Біреулер “сағы сынбасын, бір жапырақ мақтау қағазы мен ақшалай сыйлығын бере салайық” десе, енді біреу “жаман үйреніп кетеді, жылауық бала жасық болып өседі” десті. Соңында әлгі балаға жергілікті кәсіпкер сыйлық беріп жатты. Содан бері ойымда жүр еді. Головкиннің жеңілісіне жылаған балалардың видеоларын қайта, қайта салып, еске түсіріп жібердіңіздер.
Шынында жылауық бала жасық болып өсе ме екен? Сіздер не дейсіздер?
Арман Сқабылұлы
Фейсбуктегі парақшасынан