Берген қайырың далаға кетті …

Қонаққа бардық. Бір қожайынның бір аулада жалға беріп отырған үйінің бір бұрышында тұрады екен. Әлден уақытта “есіктің алдына су шашпаңдар” деп кесірлене айқайлап келе жатқан дауыс естілді. Үйдің қожайыны екені бірден білінді. Қоларбасын сүйреп, сөмекесіне ірімшік-шұжығын, көкөніс-жемісін салып қайқиып келе жатқан кемпірдің түрі сұмдық таныс.

“Мына кісіні біреуге ұқсатып тұрмын” дедім. “Бір жерден көрген сияқтымын”. Миым еріксіз шарлап іздеп кетіп еді, қасымдағы құрбым: “Ей, мынау бағанағы базарда қайыр сұрап тұрған кемпір ғой. “Деточка, помоги” деп еді езіліп түсіп, бар ақшаңды беріп жатыр едің ғой” дегенде барып, миыма сарт ете қалды. Қолдары дірілдегенде сұмдық аянышты, тіссіз қызыл иегі кемсеңдеп, кеберсіген ернін кәрі қолдарымен сүрткіштеп: “Жалғыз ұлым авариядан қайтыс болды, келінім Ресейге кетіп қалды, қолымда кемтар немерем бар, аш отыр” десе қатты образға кіріп кетсем керек, әуелгіде берсем деген 50 теңгеге қосып 500 теңге тастап кеткенім есіме түсті. Үйіндегі кемтар байқұсына бір тәті алсыншы деп ойладым. Қатты жаным ашып: “Немереңізге сәлем айтыңыз” деген маған мың рет батасын беріп, көзі жасаурап қалған.