Біз жалақысы төмен жұмыс істегіміз келмейді. Біз ешкім білмейтін мекемелерде жұмыс істеуді қаламаймыз.
Оқу бітіре салысымен жалақысы жақсы, атынан ат үркетін ірі компаниялардағы қызметті қажет етеміз. Жай қарапайым жұмыс біздің деңгейімізге сай емес. Атымызға нұқсан келеді. Бізге бәрі бірден керек. Молынан. Біз секілді білімді, креативті адамдар үшін жұмыс берушілер таласу қажет. Кейінгі жастардың ойы осындай. Неліктен? Неге біз өзімізге тым сенімдіміз? Неге өзімізді өзгелерден биік көреміз? Осыншалық менмендік қайдан келді екен? Неге біз шалдуар мінезді, шайпау сөздіміз? Асқанға аспан да аласа болып көрінсе керек.
Мүмкін оның жақсы жағы бар шығар… «Біз көрген қиындықты көрмесін» деп балаларын жұмысқа салғысы келмейді, қиналып еңбек еткендерін қаламайды. Бірден жоғары жақта отырып, қолына портфель ұстап жүргендерін қалайды. Осыны кішкентайынан балаларының санасына сіңіре береді. Біз үшін еңбектеніп нан табу, табандылықпен өсу жат болып бара жатқандай.
Ербол Сармурзин
Фейсбуктегі парақшасынан