Ең жек көретін сұрағым: “Қашан тұрмысқа шығасың?

Қай қыз ақ көйлек киіп, сүйгеніне қосылып, бақытты өмір сүргісі келмейді?! Бұл проблема 20-25 арасындағы барлық қыздың басында бар екеніне сенімдімін. “Құдай бермегенді тартып ала алмайсың” демей ме?! Кімнің де болсын пешенесіне жазылған біреуі бар болар. “Сен сүйген адам сені сүймейді”, “Сені сүйсе болды, сенің сүюің шарт емес”, ” Жаныңды бақса жетеді”, “Есі бар жігіттің етегінен ұста”, “түріне қарама”, “жұмысына қарама”, “жағдайына қарама”… бітпейтін кеңестер…

Құдай-ау, бір ақ рет берілетін өмірде неге қыздар ештеңеге қарамауы тиіс? Неге сүймеуі керек? Қазіргі үйлене салып, ажырасудың бәрі осындай “ақылдылардың” ақылын тыңдағаннан болар деп ойлаймын кейде… Небәрі жиырма үш жастағы маған күніне қырық ақыл айтатын адам табылады. Соларға қарасам, мен қартайып, срогы өтіп, ескіріп бара жатқан зат секілдімін. Менің сүюге, таңдауға, түріне, біліміне, жұмысына, ақыр аяғы жағдайына қарауға да қақым жоқ. “Ештеңге қарама, тие бер”. Сондағы бар айыбым жасым 24-ке кетіп бара жатқаны. Екі жылдан соң 25-ке келсем болды, ешқашан тұрмыс құрмай қалатын сияқтымын. 25-ФОБИЯ. Туған -туыс, бүтін бір әулет сенің екі жылдан кейін 25-ке келетініңді есіңе сала береді. Сен қанша өзіңе сенімді, ұстамды, ар-ибаңды сақтаған қыз болсаң да, ана сөздерден кейін кәдімгідей ойланып, іштей быт-шыт болып қаласың… Қайда барсаң сол әуен. Ешкімді сенің индивид екенің, өз ойың, өз таңдауың, өз қалауың бар екені қызықтырмайды. “Аспаннан жерге түс”, “мұрныңды шүйірме” дейді. Оларға қарасаң, сенің аяғыңның астында жігіт шашылып жатқандай, сен болсаң ешкімді ұнатпай, идеальный “Принцты” күтіп жүрген “Өзіншесің”… Жанашырлықпен ақыл айтып, кеңес беретіндерді түсінемін. Бірақ, бір уақыт сол қыздарды да түсініңіздерші. Бәлкім, оған өзі ойлаған адам жолықпаған болар… Қайта-қайта бір сұрақты айтып, жалғыз жүргенін бетіне басып, жүректерін ауыртпаңыздаршы. Жалпы, кімнен болсын “Қашан тұрмысқа шығасың, неге жігітің жоқ” деп сұраудың өзі ыңғайсыз емес пе?! Әркімнің өз шекарасы, өз әлемі болады ғой. Ол мәреден асып, оның себебі мен салдарын сұрап, тергеуге алу, екі сағат мораль оқу ол адамға да ұнай қоймайды.

Осындайда жиырма бірінші ғасырда туылғаныма қуанып қаламын. Баяғы заман болса, құдай біледі қанша жасымда ұзатып жіберер еді, оның өзі әдеби кітаптардан оқып жүрген Жұман таздай болып жүрсе, құрсын ойлағымда келмейді. Осындай ситуацияларда жалпы не істеу керек? Қыздарды осылай қыспаққа алған дұрыс па?

Айжан Қалиева

Facebook-тегі парақшасынан