Әуезов осы сырын маған ғана айтты…

Елу алтыншы жылы ақталып, түрмеден босадым. Мойынты — Шумен келіп, Алматы вокзалына түстім де, Есмағамбеттің үйіне телефон шалдым. Ол келіп қойыпты. Амандық-саулықтан соң-ақ, ол:
— Ойбай, бауырым, Мұхтарға телефон шал. Бәрің келіп, Қайымды тастап кеттіңдер деп төбемізге шай қайнатып, бізбен сөйлескенді қойды. Өзі Индияға жүргелі жатыр, — деді.
Үстімде түрменің киімі, қалтамда алты-ақ сом ақша бар. Әрі поезд үш сағаттан кейін Семейге жүреді. Мұхтармен сөйлестім. Телефонның ар жағында булығып тұр.
— Жарайды, Қайым, он бес күн үйіңде демал да, маған кел. Кеңінен әңгімелесеміз, — деді ол.
Мұхтар екеуіміз ағалы-інідей Алматыда қауыштық. Сырымызды, шынымызды айтыстық.

“Абайды халқыңа беріп кетем десең, Мұхтар, басыңның амандығын тіле. Біздің шаруамыз бітіп, талқанымыз таусылған адамбыз. Партиядан кешірім сұра”

— деп ақыл айтқан Ахмет Байтұрсынов екен. Осы сырын маған ғана айтты…