Оншақты жыл бұрын Уашингтонда болған сапарымда Американ университетінің журнализм профессоры Лэйрд Андерсон өзінің ЖОО саласындағы қызметінің жалақысы бір айға шаққандағы көлемі 4.500 доллар екенін, мұның аталмыш ел үшін соншалықты жоғары еңбекақыға жатпайтынын айтқан еді.
Шын мәнінде, профессорға қарағанда, “Уашингтон пост” газетінің қатардағы журналисі кем дегенде ай сайын 25.000 доллар табатынын көргенбіз. Оның көп бөлігі қаламақыдан тұратынын әріптестеріміз айтқан.
Табысы да әжептәуір. Газеттің 200 жолынан тұратын бір шолуы үшін 900 доллар алатынын айтқан.
Оның сыртында, белді телеарналарға берген сұхбаттарына, ток-шоу және өзге де танымдық бағдарламаларға қатысқаны үшін де гонарар алады екен.
Ал, егер де бізде дәл солай болса, Қазақстанда менен бай адам болмас еді. Өкінішке қарай біздің көбіміз қоғамға тегін қызмет көрсетеміз.
Мақала жазамыз, телехабар, радио бағдарламаларға қатысамыз, әңгімеден бастап, романға дейін еңбегімііз болады, бірақ, ештеңе алмаймыз.
Монография, оқулық, романдарымызды жарыққа шығарып берсе болды, соқыр тиын алмасақ та алғыс айтамыз. Көркем шығармаларымыз үшін баспахана бізге емес, керісінше, олар бізден ақша сұрайды.
Сонда, мұнымыз түрмедегі жазасын өтеушілерден қаншалықты айырмашылық?
Қысқасы, біздің елде адал еңбектің ешбір құны жоқ.
Ал, оның есесіне мемлекеттік жоғары лауазымда жүріп, бюджет қаржысын ұрлағандардың жағдайы сұмдық жоғары, шіріген байға айналған.
Олардың елдің ең ірі екі мегополисінде, шетелдерде бірнеше виллалары мен зәулім сарайлары бар. Әділеттілік қайда? Не істемек керек?
Әрине, тиімсіз артық ірі аппараттарды барынша қысқартып, нақты іс атқарып жүргендерге ғана ақша төлеу керек.
Қуандық Шамахайұлы,
Фейсбук парақшасы