Тойшыл адамдарды оқымаймын. Бұған той-жиындарда ән айтатындар да кіреді. Мейлі жүз мыңдаған оқырмандары “құтты болсын” деп шулатып жатса да.
Анығы “құтты болсынның да” құты қашатын кезі бар. Үздіксіз мереке-думандардың әр түрлі сәттерін тұтына беру кері әсерін тигізеді. Сізді білмедім, мен бұдан біраз уақыт бұрын осылай түйін жасадым. Бәріміз жиі айтатын ысырап тек мал-дүниемен өлшенбейді. Ол сондай-ақ уақытымызды қайда жұмсап жатқанымызға да қатысты. Тіршілікте көрген жерде жүгіріп барып амандасып, шүйіркелесе кететін өнер адамдары аз емес. Алайда олардың парақшасына жазылмауым, шегінен шыққан контентін тұтынбауым оған титтей де әсер еткен емес.
Әншілердің “зың-зың” әуеніне алданған бүлдіршіндер “ән айтамын, әнші боламын” деп армандайды. Неге қазақ балалары “ұлы дала дәрігері болам”, “ісмер атанам”, “химия әлемін зерттеймін” деп армандамайды? Насихат жоқ. Үлгі жоқ. Оны ұсынатын әншілер секілді мыңдаған оқырманы бар жанашырлар жоқ. Тағы не жоқ?
Азамат Битан
facebook.com парақшасынан