«Кетпеңізші, қалыңызшы». Күйеуім үйден қуғанда жақсы ағамен жатып шықтым

Жақында әлеуметтік желілердің бірінен бір жас келіншектің жазғанын оқып қалдым. Шалыс қадам басқан екен. Соны жазыпты. Соны көшіріп алып сіздерге ұсынып отырмын. Пікір қосыңыздар.

Жазбада мына жағдай баяндалыпты:

«Шаңырақ құрғанымызға көп болған жоқ. Ары кетсе үш жыл. Басында бәрі жақсы еді. Бізден бақытты адам жоқ секілді көрінген. «Жаным сол» деп бір-бірімізге еркелеп тұрушы едік. Сүйтіп жүргенде кішкентайымыз дүниеге келді. Бұдан артық қуаныш бола ма? Алайда мұның бәрі алдамшы екен. Уақыт өте келе жолдасым Азаматтың тілі «шықты». Көрінген нәрсеге кінәлайтынды шығарды. Тіпті артық кететін жерлері көп. «Қойсаңшы» деген сайын өршеленіп кетеді. Сондағысы, «шайың дұрыс қайнамаған, тамағың дәмсіз, қонақ күтуді, дастархан жасауды білмесің. Тупой, сорлысың» деген сияқты бірдеңелер. «Баладан үлгермей жатырмын, өзің жасай салсаңшы» десем, «бір баладан аса алмайсың, не қылған қатынсың. Тамақ пісіріп әйел болар жайым жоқ. Жаса өзің, сүмелек» деп қорлайтынды шығарды. Оның мұндай сөзін ести-ести «тіл» менде де шықты. Шыдай алмай кеткенде айқайлап тастайтын болдым. Пәтер жалдап тұратын едік. Сондай айқай-шу кезінде көршілер келіп басу айтады. Олардан да ұят екен. Бірге отырып, ас ішу, бірге жату деген қалғалы қашан. Бір-бірімізді соңғы рет «жаным» деп қай кезде еркелеткеніміз есімде жоқ. Бірақ ер адамның аялағанын, түнде төсекте құмарлана құшақтағанын аңсайды екенсің. Күйеуім көрпе-төсегін көрші бөлмеге салып, жеке жататынды шығарған. Кішкентайым ұйықтаған соң, Азаматтың жанына жатайын деп жанына барсам, «кетші ары» деп итеріп тастайды. Не істейін. Көзім бұлаудай болып, баламды құшақтап жатып қаламын. Бірде балам ауырып, амалсыз ауруханаға баруға тура келді. Ауру баламен қоғамдық көлікте жүру мүмкін емес. Такси тоқтаттым. Тоқатаған адам жасы біразға келген адам екен. Өңі қандай жылы. Сөзі одан да жылы көрінді. «Отыр, отыр қызым. Терезені жабайын, кішкентай батырға суық тиіп қалар. Бала біздің болашағымыз, ертеңіміз», деген сияқты жылы-жылы әңгімелер айтты.

«Қарындасым, қызым, жаным» деген сөздерді жиі қолданады екен.

Оқыған, білімді адам екені көрініп тұр. «Үй-күй бар шығар қызым?» деді сөз арасында. Пәтер жалдап тұратынымызды айттым. «Ә, әлі жассыңдар ғой. Қазір пәтер алу үшін, жас отбасыларына арналған көптеген бағдарламалар бар. Солар арқылы тез-ақ үй алып кетуге болады. Ең бастысы отбасындағы береке-бірлік болса болды ғой» дегені. Осыны айтқанда көзімнен жас шығып кетті. «Сол бізде болмай тұр ғой, ағасы» деген сөз аузымнан қалай шығып кеткенін білмей қалдым. «Қой жылама, қызым. Өмір болған соң ондай-ондай болып тұрады. Бір-біріңе кешірімді болыңдар. Онсыз қиын болмақ. Екеуің екі жаққа тартсаңдар отбасынан береке қашады. Оның арты ажырасу. Мына кішкентайларыңа обал емес пе? Әке мен шешенің мейрімін көрмей өскен бала оңушы ма еді?». Ол кісінің жылы сөздерін естіген сайын көзімнен жас парлап тоқтамай қойды. Қандай парасатты адам? «Осындай адам маған неге кездеспеді, неге маған адам жанын түсінбейтін дүмбілез кездесті» деп ойлаумен болдым. Ол кісі ауруханаға жеткізіп салды. Ақша ұсынып едім алмады. «Кішкентайың тез жазылып кетсін» деді. Ол кісінің атын сұрап алғым келген. Бірақ батпадым. Ол кісінің жылы сөздерін, мейірімді жүзін біразға дейін ұмыта алмай жүрдім. «Сондай да жақсы адамдар болады екен-ау» деп ойлап қоямын. Біраз күннен кейін тағы да ауруханаға баруға тура келді. Құдайдың құдіретінде шек бар ма? Тоқтақан екі-үш көлік иелері айтқан бағама келіспей, мұрындарын шүйіріп кетіп қалды.
https://kaz.365info.kz/15-zhasynda-zhezdesinen-zhykti-bolgan-khyzdyn-myny-254876
Сөйтіп тұрғанда алтын түстес жеңіл көлік тоқтай қалып, ашылған терезеден «қызым отыра ғой» деген жұмсақ дауыс естілді. Өткендегі аға екен. Мұндай қуанбаспын. Бір жақынымды, жанашырымды көргендей болдым. Бұл жолы өткендегідей жылап отырып алған жоқпын. Әңгімеміз жарасып жүре берді. Жүзінен де, сөзінен де нұр төгілген адам екен. Жасы елуден енді асыпты. «Бір жағдай болса, хабарласып тұра ғой» деп телефон номерін тастап кетті. Бірде кешкілік үйде тағы бір айқай –шу болды. Азамат болмайтын нәрсе үшін қол жұмсады. Баламды орап алып «кетемін» дедім. «Қайда кетсең онда кет. Қайтып оралма?» деп интернет ақтарып отырған Азамат бізге көз қырын да салған жоқ. Баламды көтерген бойда сыртқа шығып Серік ағаға хабарластым. Үйде болған жағдайды айттым. Көп ұзамай ол кісі мен айтқан жерге келді. «Енді бірге тұра алмайтын шығармыз. Ол мені ұрды. Үйден қуып шықты» дедім. «Қап, жағдайларың қиын болған екен» деп Серік аға ойланып қалды. Сосын «жүр біздің үйге. Біраз күн тұра тұрарсың. Ашуың басылған соң, үйіңе барасың» деді. «Жоқ аға. Әйеліңіз, балаларыңыз қалай түсінеді. Бүгін үндемегенмен ертең артық әңгіме айтылып жүрер» деп ол кісінің ұсынысынан бас тарттым. «Жүре ғой, онда бір пәтер жалдап берейін» деп мені ертіп алды. Қалада пәтерін жалға беретіндер көп. Тез-ақ таптық. Жолай ол кісі асханаға тоқтап, толтырып тамақ алды. Түн ортасы болғанда Серік аға «мен қайтайын. Сен жақсылап демала бер, қызым» деп орнынан тұрған. Кішкентайым ұйықтап жатыр. Неге екенін, ол кісіні жібергім жоқ. Бауыр басып қалғандаймын. «Тағы біраз отыра тұрыңыз» деп қоямын. Дегенмен ол кісі орнынан тұрды. Есік алдына барып қоштасып, қолын ұсынды. Қолы қарулы, алақаны отты екен. Ер адамның жылы сөзін сағынып, қарулы құшағын аңсағалы қашан.

«Кетпеңізші, қалыңызшы, жанымда» деп оны қалай құшақтай алғанымды білмей қалдым.

Ол кісі тосылып қалды. Мұндайды күтпесе керек. Ер адамның денесіне денем тиіп, өзімді игере алмай қалдым. Серік ағаны қаттырақ құшақтап, ерніне жабыстым. Мұндай тәтті сүйісті көрмеппін. Тосын қимылдан есін жиған аға: «қой қызым мұнымыз артық» деп мені кері итерді. Өзімнің не істегенімді енді түсініп, ұялып қалдым. Бірақ жібергім жоқ. «Сәл отыра тұрыңызшы» деп ағаны төсекке қарай тарттым. Бәлкім, қыздың өзі тіленіп тұрғанын түсінді ме, әлде құмарлық сезімі оянды ма, кенет мені көтеріп алып төсекке жатқызды. Жанымның да тілегені сол еді, құшырлана құшақтап, қадала сүйіп, шешіндіргенде қарсылық танытпадым. Мұндай рахатты күйеуімнен көрмеппін. Үнемі жанжал әбден шаршатыпты.